Istanbul

Ruhumu eritip de kalıpta dondurmuşlar;

Onu İstanbul diye toprağa kondurmuşlar.

İçimde tüten birşey; hava, renk, eda, iklim;

O benim, zaman, mekan aşıp geçmiş sevgilim.

Çiçeği altın yaldız, suyu telli pulludur;

Ay ve güneş ezelden iki İstanbulludur.

Denizle toprak, yalnız onda ermiş visale,

Ve kavuşmuş rüyalar, onda, onda misale

 

 

Bu şiiri söyleyebilen kişi ben olabilseydim keşke.. O kadar hissettiklerimi anlatıyor ki..

İstanbul deyince içimden bir şeyler erir. Beni ağlatabilen, düşündürebilen, mutlu edebilen yegane şehir. Onun kokusu, sesi, yağmuru, insanı, maneviyatı.. Rüyam o benim. Hayatım.. Tek sevdiğim..

Denizine baktığımda bazen gözyaşlarımı, bazen hayallerimi, bazen unutulmaz mutluluklarımı görürüm. Yeşiline baktığımda cenneti, gökyüzüne baktığımda hiçbir zaman hatırlayamadığım güzel rüyalarımı görür gibi olurum.. Yaz seyahatlerine 5 günden fazla dayanamayışım bu sebepledir. İstanbul benim baharım, yazım, kışım her şeyimdir.